Een hele week waren we in de zgn. Desert Point in het zuiden van Marokko. Plotseling waren we met z'n vijven en was Nisha een nieuw lid van de familie. Nu was het tijd om de kleine klaar te maken voor de verdere reis naar Europa. Maar dat moest nog een paar dagen wachten. Op onze laatste tocht van Desert Point, naar Agadir om te winkelen, hadden we een korte stop in Aourir op Ali's Auto Werkplaats die Sjoukje en Florian ons hadden aanbevolen. We legden Ali het probleem met onze remmen uit en maakten een afspraak. Vandaag was het dan eindelijk zover en gingen we op weg naar Aourir, in de hoop dat de remmen zonder problemen vervangen konden worden.

Ali's auto werkplaats ligt direct in het dorpscentrum van Aourir aan de hoofdweg. Alleen een kleine smalle oprit verraadt de toegang tot de achtertuin. Eerst twijfelden we of we wel op de juiste plaats waren, maar toen zagen we de ene camper naast de andere op het erf staan, waaraan ijverig werd gewerkt. Fransen staan naast Duitsers en Britten op het erf. De ene auto werd gelast, de andere werd geschilderd en de volgende camper kreeg een nieuwe aanhangerkoppeling. Nu beginnen we het te begrijpen. Ali schijnt goed bekend te zijn onder de kampeerders. We kregen een parkeerplaats toegewezen en konden zoals gepland overnachten, want het werk kon niet in één dag worden gedaan. Veel van Ali's klanten overnachten overigens direct op zijn boerderij, sommigen zelfs wekenlang, afhankelijk van de te verrichten werkzaamheden.

De monteurs werkten langzaam aan onze camper. De nadruk ligt echter op langzaam. Eerst werd ons gevraagd of we een krik bij ons hadden. Ja, die hadden we, maar zeker niet één die ontworpen is voor een langere reparatie. Dus werd een krik gezocht. Geen krik? Uiteindelijk werd de krik snel onder een andere auto vandaan gehaald. Tussendoor waren er natuurlijk altijd problemen met andere voertuigen. De monteur werkte vijf minuten aan onze camper, daarna een half uur aan een andere. Het zal wel lukken, dachten we. De tijd sleepte zich voort en aan het eind van de dag werden in ieder geval de voorste remblokken vervangen, die niet meer in goede staat waren, zo bleek later. Blijkbaar waren ze op een gegeven moment te heet geworden en leken ze aan de oppervlakte te zijn verbrand. Althans zo heeft Ali dat ooit vastgesteld. Gelukkig werd ons vermoeden dat de remschijven verpest waren niet bevestigd, want ze konden blijven zitten. Ali raadde ons echter aan om de volgende dag de trommelremmen op de achteras te controleren.

Nu brachten we de eerste nacht door met onze nieuwkomer Nisha in de achtertuin van een autoreparatiewerkplaats. Voor haar was alles nu helemaal nieuw. Veel mensen, veel lawaai, overal nieuwe geluiden en geuren. Gelukkig was er een onbebouwde weide direct naast het terrein, waar we onze honden ontspannen konden uitlaten. De andere kampeerders zaten tot laat in de avond bij elkaar op de binnenplaats, maakten kampvuurtjes en het lawaai van de auto's en de vele mensen die 's avonds laat nog op de weg waren, kwam vanaf de straat op ons over. Ondanks alles hadden we een zeer ontspannen en rustige nacht midden in de stad.

De volgende ochtend begon als de vorige. Veel monteurs zorgden voor te veel dingen. Geen chaos, eerder lukraak. Maar op de een of andere manier leuk om naar te kijken. We hadden geen tijdsdruk en dus lieten we ze gewoon hun werk doen. Onze achterste trommelremmen werden uit elkaar gehaald en nu werd duidelijk wat ons remprobleem geweest kon zijn. De trommels waren volledig vervuild. Een mengsel van roest, stof en slijtage van de remschijven. De remschijven en de trommels zelf waren nog in perfecte staat. Alles werd grondig schoongemaakt en plotseling was er weer een dag voorbij. Dus bleven we een tweede nacht en Ali en zijn monteurs deden de rest van het werk op zondagochtend. Beter safe dan sorry.

Als je tijdens een bezoek aan Marokko dingen aan je camper moet repareren, kunnen we Ali zeker aanbevelen. Overigens is alles wat je nodig hebt voor je dagelijkse behoeften binnen handbereik in het dorp, en de kleine patisserie tegenover de autoreparatiewerkplaats biedt buitengewoon lekker eten. Avocado-sinaasappel smoothies op. Je moet het zeker proberen!

Nu was Nisha toe aan haar eerste bezoek aan de dokter. Omdat het nu zondag was, brachten we nog een nacht door buiten Agadir in het dorpje Takate op de Camping Takat tussen Duitse en Franse vaste kampeerders. Een droom ? De dierenarts in Agadir, dokter Khabous, was geweldig. Nisha werd onderzocht en kreeg haar inentingen en de formaliteiten voor het vertrek naar Europa werden voorbereid. We bezochten de stad Agadir zelf niet, maar maakten van de gelegenheid gebruik om in de grote Carrefour al onze voorraden aan te vullen. Onze nieuwe overnachtingsplaats was de kleine camping bij het hotel genaamd Paradis Nomade in de buurt van het dorp Azrarag. Het biedt plaats aan slechts een handvol kampeerders, waarvan de meesten op doorreis zijn. Het biedt weinig comfort, want er zijn geen voorzieningen voor het lozen van grijs of zwart water. Er is ook geen vers water, maar er zijn tenminste douches. Alleen de rust en de afgelegenheid waren een bezoek waard. We konden hier tot rust komen na de drukte van de afgelopen dagen.

Onze volgende bestemming was Marrakech. De route voerde ons naar het noorden over de goed aangelegde snelweg over de uitlopers van het Atlasgebergte. De rit was lang en het was inmiddels heet geworden. Niet ver van Marrakech stopten we bij een rustplaats en beseften, verdomme, dat de remmen van de achteras gloeiend heet zijn, ondanks een lange rit over de vlakte na het Atlasgebergte zonder veel remmen. Nu was het tijd om na te denken en af te wegen. Riskeren we de rit van dertig minuten naar Marrakech, of bellen we een monteur naar de rustplaats. Voor de zekerheid besloten we tot het laatste en vroegen we de aardige medewerker van het tankstation die kort daarvoor onze camper had volgetankt om hulp. Amper een kwartier later Mahjoubeen monteur, stond al om de hoek met zijn auto. Hij pakte zijn schamele gereedschap uit en vroeg om een krik. Een déjà vu! Nu moesten we dus toch de onze gebruiken.

Geduldig keken we toe hoe Mahjoub de truck opkrikte en de remmen bijstelde. Soms links, soms rechts, dan weer links. Tussendoor vloekte hij op zijn slechte gereedschap. De communicatie met zijn schaarse Frans was ingewikkeld. Hij vroeg iemand in de cabine te gaan zitten en het rempedaal in te trappen. "Freiner" riep hij, wat remmen betekende. "Un, deux, trois, quattre, freiner, démarrer, frein á main! Daarmee bedoelde hij vier keer op de rem trappen, dan de motor aanzetten en tenslotte de handrem loslaten. Zo gezegd, zo gedaan! Plotseling was er een schok en een gerommel en de vrachtwagen begon weg te rollen. De vrachtwagen stond nog op de krik toen de handrem werd losgelaten en heel ruw neerplofte. Marion, die achterin de cabine zat, en de rest van het interieur werden in het rond geslingerd. Na de korte schrik zei Mahjoub dat alles nu in orde was. Even kijken ? Het geheel wekte niet bepaald vertrouwen. In ieder geval hadden we achteraf nummers uitgewisseld voor het geval er nog meer problemen waren geweest. Uiteindelijk zijn we doorgereden naar Marrakech. En het resultaat van de actie? We kwamen aan in Marrakech en de remmen waren in ieder geval beter dan voorheen. Niet meer gloeiend heet, maar nog steeds veel te warm. Hoe dan ook, we waren nu in Marrakech en konden het probleem in alle rust oplossen.

Marrakech

Ons nieuwe huis in Marrakech was de Camping El Ferdaousvlak bij de N9, aan de noordkant van de stad. Een grote camping met een zwembad en een kleine supermarkt. Het was nu half maart en de lente kwam geleidelijk op gang. De vele olijfbomen zorgden voor schaduw en de sinaasappel- en citroenbomen begonnen net te bloeien, wat een fruitige geur over de hele camping verspreidde. We bleven in totaal tien dagen op de camping en merkten dat het voorjaar in Marokko al behoorlijk warm kan zijn. De temperaturen stegen elke dag hoger en hoger dan de 30 graden. Bij 37 graden overdag, 20 graden 's nachts en zo'n 10% luchtvochtigheid werd het te veel en was het tijd om naar de koelere bergen te gaan, maar daarover zo dadelijk meer.

De mooie camping was gewoon ideaal voor ons en een koopje voor 75 dirham per nacht. Hoewel de aangrenzende weg behoorlijk hoorbaar was, was er genoeg ruimte en stonden de campers niet als sardientjes op elkaar gepakt. We hadden een plekje gevonden weg van de weg en konden de honden nu vlak naast de camper laten spelen. Ook de wandeling kon comfortabel op het terrein worden gedaan, zonder buiten veel rommel tegen te komen. Nu konden we ook goed voor Nisha zorgen, die in deze tijd grote vooruitgang boekte. Ze integreerde heel snel in haar nieuwe roedel en bouwde al een zekere opvoeding naar ons toe op. Tussendoor gebruikten we de tijd voor verschillende bezoeken aan de stad. Een soort Gedeelde taxi brengt gasten rechtstreeks van het plein naar het centrum en weer terug op een met de chauffeur besproken tijdstip. De rondrit kost 100 dirham voor twee personen. Een eerlijke prijs volgens ons. U kunt ook de openbare bus nemen, die direct in de buurt stopt.

Al tijdens de rit naar het centrum ervoeren we de flair van de stad - snel, hectisch, luidruchtig. Knipperend met zijn lichten en toeterend nam onze vriendelijke chauffeur de hele breedte van de weg in beslag, om vervolgens zelfvoldaan commentaar te leveren op het slechte rijgedrag van andere weggebruikers. Strak bumperkleven en abrupt remmen, heel normaal voor hem. Maar we voelden ons nauwelijks onveilig en hij vertelde ons het een en ander over de stad en haar geschiedenis. We stapten uit de auto en gingen op weg naar de Plaats Jemaa el Fnahet hart en epicentrum van Marrakech. Iedere toerist komt hier wel eens terecht en neemt zijn eigen indrukken mee naar huis. Overdag leidt het plein een tamelijk zielloos bestaan, maar dat verandert vrij snel in de late namiddag.

In een mum van tijd wordt op een groot plein op een deel van het plein een enorme eetmijl opgezet, met naar schatting dertig kraampjes. De ene kraam lijkt op de andere en biedt meestal het identieke standaardprogramma van de Marokkaanse keuken. Gegrild vlees, gegrilde groenten, tajines en de traditionele harira. Ronselaars staan voor hun kraampjes en proberen brutaal, maar toch vriendelijk, voorbijgangers uit te nodigen om te komen eten. Heeft men succes, dan wordt dit beloond met luid applaus of zelfs een serenade. Het geldt misschien niet voor alle andere kraampjes, maar bij het kraampje dat wij kozen, was het eten nogal doorsnee en de trucs zijn gemakkelijk te doorzien. We vroegen vooraf om een groentetagine en dus kregen we als voorbeeld een rijkelijk gevulde kleipot op de grill te zien. Het gerecht dat vervolgens werd geleverd was, met goede wil, slechts half zo groot als het eerder getoonde. Toch namen we het ze niet kwalijk, want we kwamen aan onze trekken en dat was het belangrijkste. En het was leuk om hier gewoon te zitten en de fascinerende sfeer van de plek op te snuiven.

Tegen de avond liep de rest van de Jemaa el Fna vol. De warme avondlucht ging gepaard met de geur van gegrild vlees, rokende houtskool en wierook. Vrouwen boden hun henna-kunst aan, slangenbezweerders toverden hun slangen tevoorschijn en diverse gokkers maakten de gunst van de passerende mensen hof om misschien een dirham of twee achter te laten. Er waren volop straatverkopers en een eindeloos aantal sapkraampjes die de voorbijgangers luidkeels aanspoorden een vers sapje te kopen. Alleen de getrainde apen met hun ingestudeerde kunstjes lieten ons met een nare smaak achter. Hoe men met hen op de foto kan, is voor ons onbegrijpelijk. Bij het vallen van de avond verspreidden verschillende muziekgroepen zich over het plein en speelden traditionele muziek op hun instrumenten. Mensen stopten om hen heen, gingen zitten en luisterden naar de muziek in het zwakke licht van de lampen. Er werd geklapt, gedanst of gewoon aandachtig geluisterd. Op het eerste gezicht zou men kunnen denken dat deze show alleen voor toeristen is, maar als men beter kijkt, is het vooral de plaatselijke bevolking die naar de muziek luistert. Deze avondsfeer op het plein, een soort groot openluchtspektakel, was echt uniek en een heel bijzondere ervaring.

Natuurlijk bezochten we ook de grote soek van Marakkech, die zich uitspreidt als een hele stadswijk. Wie niet oppast, verdwaalt snel in het doolhof van kleine steegjes. Voor het overige wordt de toerist alles aangeboden wat in een soek thuishoort. De prijzen in Marrakech behoren echter tot de hoogste van Marokko.

Tijdens de tien dagen in Marrakech hebben we eindelijk weer eens de remmen van onze Dexter laten nakijken. We vroegen bij de receptie van onze camping naar een monteur of autowerkplaats. De medewerker belde snel en een half uur later was de door ons bestelde monteur er. Het kon niet beter. We stonden met onze camper op de camping en de vrachtwagen werd gerepareerd. De monteur deed nu niets anders dan de trommels van de achteras weer helemaal demonteren, schoonmaken en dit keer heel precies afstellen. We kunnen alvast zeggen dat na deze ingreep alles in orde was en we geen problemen meer hadden. Zo eindigde een mooie tijd in Marrakech en gingen we op weg naar de bergen. Meer hierover in een volgend artikel.

Links naar deze post:
Ali's workshop: https://goo.gl/maps/7eZXYytfRPjoyUWS7
La Maison De La Patisserie: https://goo.gl/maps/2spWeCCS6sx6khYx8
Dierenarts Dr. Khabous Agadir: https://goo.gl/maps/S8sj5V5bJH2iwGMh8
Camping El Ferdaous Marrakech: https://goo.gl/maps/jxrzQ9NaXhu7aYsA6

Onze rijroute in dit artikel

Met foto's en locaties (inzoomen en punten aanklikken, rode stip = foto's, groene stip = overnachtingen).